Látum verkin tala

Það var líklega tími til komin að einhverjum dytti í hug að minnast þessarar ágætu konu sem við hinar eigum svo sannarlega mikið að þakka.  Sjálfsagt yrði hún ánægð með það.  Þó tel ég mig næstum geta fullyrt að hún Bríet yrði líklega ennþá ánægðari með það ef við minntumst hennar með því að praktísera þetta margumtalaða jafnrétti.  Það á ekki síst við um kynsystur mínar sem ótrúlegt en satt telja margar hverjar að það sé fullkomlega eðlilegt að konan sjái um heimilisstörfin og barnauppeldið ásamt því að vinna fulla vinnu eins og flestar konur gera nú til dags.  Ég hvet því alla, bæði karla og konur, til þess að minnast Bríetar Bjarnhéðinsdóttur í verki.

Minnisvarði um Bríeti mun rísa í miðborginni

Fjallgöngur

Fór með Mæju frænku og fleirum í fjallgöngu upp á Laufáshnjúk í gærkveldi í frábæru veðri.  Hnjúkurinn er 662 metra hár (segir google) og tiltölulega léttur göngutúr þar upp.  Því miður var myndavélin ekki með í för en ætla, við tækifæri, að ræna nokkrum myndum frá Hákoni bróður úr fjallgöngu fyrradagsins sem var með Jóni og Hákoni, upp á fjallið heima, suður heiði og niður hjá Garðsá.   Það er því ekki laust við smá eymsli í lærum í dag en merkilega lítið samt.  Hugsa að ég reyni að komast upp á Súlur fyrir haustið og fara Gönguskarðið.  Þá ætti maður að vera orðin sæmilega gangnafær

Yfir og út í bili

GEH   

Ófögnuður

Þeir sem þekkja mig vita að ég læt suma hluti fara ákaflega mikið í taugarnar á mér.  Efstur á þeim lista trónir um þessar mundir, maðurinn sem stendur alla daga undir glugganum á skrifstofunni minni og reykir.  Ég þarf að fara að gera einhverjar ráðstafanir við þessum ófögnuði.  Tvær hugmyndir standa upp úr hjá mér þessa stundina.  Önnur er sú að fá mér reykskynjara og setja í gluggann.  Há skerandi hljóð hafa lögnum verið notuð til að fæla burt allskonar óværu.  Ókosturinn er sá að ég þarf þá að þola þessi sömu háu skerandi hljóð.  Að minnsta kosti þangað til að búið er að skilyrða manninn.  Hin hugmyndir en mun einfaldari í framkvæmd og felst í því að hafa ætíð vatnsfötu til taks í glugganum svo auðvelt sé að láta gossa úr henni niður.  Nokkuð frumstæðari aðferð en líkleg til að virka ágætlega. 
Spurning hvora ég á að velja.  Nema náttúrulega að ég prófi báðar

 

Tour de Eyjafjörður

Ég keyrði í vinnuna í dag.  Því fengu smáfuglarnir ekki að njóta íðilfagurrar söngraddar minnar í morgun og gátu sofið frameftir.  
Annars varð ég fyrir merkilegri upplifun á heimleiðinni í gær.  Ég fór fram úr bíl, nánar tiltekið rauðri Toyotu Corollu.  Hér ítreka ég enn og aftur að ég ferðaðist um á reiðhjóli í gær.   Ég vildi að ég gæti látið fylgja sögunni að ástæðan fyrir þessum framúrakstri væri afkastageta mín á reiðhjólinu, en svo er því miður ekki.  Engu að síður fann ég örlítð til mín. svona smá Tour de France fílingur, nú eða Formúla 1.  Mér fannst ég sýna mikil tilþrif í þessum framúrakstri, skaust framúr á beina kaflanum (fyrir neðan Krókstaði fyrir  þá sem til þekkja).  
Maðurinn á Córollunni sýndi gríðarlega einbeitni við aksturinn þar sem hann geystist áfram á að minnsta kosti 15-20 km/klst.  Ég var að hugsa um að banka á hliðarrúðuna hjá honum.  Benda honum á að á þessum vegi væri 90 km hámarkshraði, en ég hætti við.  Mér leist þannig á manninn að best væri að trufla hann ekki við aksturinn, hann hélt sig þó alla veganna á sínum vegarhelmingi og meðan hann rígheldi svona í stýrið þá væri lítil hætta á að hann færi  að rása útaf honum.  Vegurinn lá þráðbeinn framundan og engin þörf fyrir hann að taka neinar beygjur í bráð, líklega best að láta kyrrt liggja.  Skemmst er frá því að segja að ég stakk manninn af.  En mikið óskaplega óskaði ég þess heitt að ég hefði flautu á hjólinu, ég hefði svo gjarnan viljað senda honum smá flaut í kveðjuskyni

Stórsmellir

Ég ákvað að henda inn einni færslu svona áður en ég held heim á leið svo ég skellti "Ljótu Hálfvitunum" á "fóninn" til að ná upp örlítið líflegri stemningu efitir daglangar spögulasjónir um haplotýpur, leturstærðir, töflur, myndir og fleira spennandi.  Það var nefnilega þannig að í þeirri viðleytni minni til að gera eitthvað skemmtilegt, þ.e eitthvað annað en að vinna og sofa, þá fékk ég Konna bróðir og Þorbjörgu með mér í Ýdali síðasta laugadag á tónleika hjá Ljótu Hálfvitunum.  Skemmst er frá því að segja að Hálfvitarnir heilluðu mig gersamlega upp úr skónum, eins einkennilega eins og það nú hljómar, og ég fjárfesti í tónsmíðunum á staðnum.    Held bar að það hafi ekki verið svo slæm fjárfesting þegar allt kemur til alls.  L'iklega blundar einhver Íri í mér þar sem allt sem eitthvað mynnir á írska þjóðlagatónlist veldur því að ég fæ fiðring í tærnar og fyllist óstjórnlegri löngun til að syngja.  Því var það svo að í morgun fældi ég samviskusamlega up hvern einasta fugl sem á vegi mínum varð, þar sem ég söng ég hástöfum "Mamma þú djöflast í mér umtalsvert" og svo framvegis, alla leiðina Svertingsstaðir - Akureyri - á hjóli.  Sennilega gott að fáir eru á ferli svona í morgunsárið.  Spurning hvaða stórsmell ég á að velja fyrir heimleiðina.  Kannski eitthvað sígilt eins og t.d "Wiskey in the jar".  

Tímabærir flutningar

Eins og glöggir netnotendur og lesendur Litfríðar hafa tekið eftir þá hef ég lagst í búferlaflutninga.  Líklegast er þetta angi af þeirri tilhneigingu minni að dveljast ekki mjög lengi á hverjum stað og líklegast er vera mín á blog.central.is nokkurskonar því þar hef ég verið mun lengur en nokkur búseta hefur enst hjá mér um árabil.  Því fannst mér tími til komin að flytja mig um set.  Vonandi verðið þið dugleg að heimsækja mig hingað og endilega skiljið eftir ykkur spor

Kveðja í bili

GEH