Af stóra kaffimálinu...........

Ég get byrjað á því að gleðja ykkur með því að nú er hægt að ganga nokkuð öruggum og þurrum fótum til og frá vinnu.  ÉG er því úr mestu lífshættunni í bili og get haldið ótrauð áfram að bægslast um Nautastöðina og helsta nágrenni.  Það ætti líka farið að vera nokkuð óhætt fyrir vinnufélaga mína að láta sjá sig á svæðinu.  Ég er nefnilega orðin hundleið á að tala við sjálfa mig og drepa flugurnar sem eru minn eini félagsskapur á skrifstofunni þessa dagana. 

Í leiðindum mínum, seinnipart dagsins, datt mér í hug að þetta væri kjörinn tími til að framkvæma hið mjög svo þarfa verk að laga til í inboxinu í tölvupóstinum mínum.  Það kom nú þó ekki eingöngu til af einskærum metnaði og dugnaði af minni hálfur heldur datt mér í hug að sífellt frost og hrun póstforritsins gæti mögulega stafað af þeim þúsundum (já þarna á raunverulega að standa þúsundum) tölvupósta, af öllum stærðum og gerðum, sem þar var að finna.  Bretti ég því upp ermar, smellti nokkrum góðum smellum á play-lista á Youtube og hófst handa.  Verkefnið reyndist í fyrstu nákvæmlega jafn ömurlega leiðinlegt og mig hafði grunað en ég lét ekki deigan síga og söng hástöfum með Eminem of fleiri snjöllum tónlistarmönnum meðan ég plægði í gegnum misjafnlega merkilegar póstsendingar og furðaði mig með sjálfri mér á því hvers vegna í ósköpunum ég hafði séð ástæðu til að geyma dramatískar orðsendingar eins og “osturinn er komin” eða “viljið þið passa að læsa útidyrunum ef þið eru síðasti maður út”.

Í kringum 18 febrúar 2010 dró þó til tíðinda í pósthólfinu enda rakst ég þar á pósta sem skrifaðir höfðu verið í kringum “stóra kaffimálið” sem upp kom í Hvannahúsinu. 

Stóra kaffimálið olli einmitt nokkur uppþoti á sínum tíma enda um grafalvarlegt mál að ræða.  Áður en lengra er haldið er rétt að upplýsa lesendur um það að ég er ákaflega kaffiþyrst kona og þarfnast nokkuð stöðugs framboðs af kaffi til að komast í gegnum normal vinnudag..  Einhverjir myndu jafnvel vilja halda því fram að kaffi, eða öllu heldur, skortur á kaffi, kæmi niður á minni, annars dagfarsprúðu persónu þó ég vilji kannski ekki alveg taka svo djúpt í árinni.  Það er líka vert að minna, á þessu stigi málsins, á þá óskráðu reglu sem gildir í sameiginlegum kaffistofum og gerir ráð fyrir að sá eða sú sem klárar kaffið úr könnunni, hellir að sjálfsögðu upp á meira.

Nokkur misbrestur virtist vera á því að menn virtu þessa reglu á sameiginlegri kaffistofu í Hvannahúsinu og varð ég eðlilega vör við það þar sem ég fór allnokkrar ferðir á dag til að fylla á bollann minn.  Óneytanlega lágu nokkrir undir grun um en aldrei gat ég þó staðið nokkurn mann að verki fyrr en að dag nokkurn dró til tíðinda og varð það kveikjan að eftirfarandi tölvupósti sem ég sendi á “starfsmenn hússins”

 

Að gefnu tilefni tel ég nauðsynlegt að árétta það að kaffið hellir ekki upp á sig sjálft.  Kaffikönnurnar eru ekki þeim töframætti búnar búnar að í þeim birtist kaffi fyrir einskæra galdra.  Það er því fullkomlega óskiljanlegt í alla staði að fullorðið fólk geti ekki sýnt þá lámarks tillitsemi að hella upp á kaffi  ef þeim verður á að klára úr könnunni.  Síðast í gær horfði ég upp á veltilhafðan miðaldra karlmann klára kaffið og laumast svo flóttalegur út kaffistofunni í þeirri von að enginn hefði tekið eftir.   Undrun mín var slík að ég hafði ekki einu sinni rænu á að skammast yfir því, þau mistök mun ég hins vegar ekki gera aftur.   
Þetta er ekki mjög flókið.  Meira að segja konur geta hellt upp á kaffi svo að veltilhafðir heldri menn hljóta nú að ráða við þetta enda er kaffikannan ekki mjög hættulegt fyrirbæri.
Mér þætti því vænt um að sá sem klárar kaffið ANDSKOTIST TIL AÐ HELLA UPP Á HELVÍTIS KÖNNUNA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Af einhverjum ástæðum olli þessi póstur nokkrum titringi og ekki laust við að ég yrði vör við að menn tækju stóran sveig ef þeir urðu fyrir því að mæta mér á ganginum og einn maður sá ástæðu til að tilkynna mér, einn morguninn, með hálfgerðum hræðslutón í röddinni “að það væri sko til nóg nýlagað kaffi uppi”.  

Allt þetta rifjaðist nú upp um leið og ég pældi í gegnum þrifin á pósthólfinu.  Jafnframt komu í ljós nokkrir svarpóstar sem t.d. innihéldu leiðbeiningar um hvernig bjarga ætti sér úr vandræðum á kaffistofunni eins og t.d. þessi

 

Vil benda á eina leið:

 

1.   hlustið vel

2.   kíkið niður á bílaplan

3.   hlustið aftur

4.   hellið í snatri í bollann (með loki)

5.   hlustið – enginn að koma (samt hætta á að mæta Gunnfríði á ganginum)

6.   út á svalir og niður (brunastigann)

 

Ekki skrítið að sagt sé, að kaffi sé hættulegt

 

Einnig bárust vísur:

 

Gamminn lætur Gunnfríður   

geisa um sali víða.

Tiplar um og tröllríður

húsum út af miðaldra kalli

 

Nú er ég flutt úr Hvannahúsinu og, í dag, læddist óneytanlega að mér sá grunur að mögulega hefði húsfélag Hvannahússins gert samning við Bændasamtökin um að koma mér á brott úr húsinu.  

Á Nautastöðinni er líka sjálfvirk kaffivél....... Tilviljun??????

í lok sumars

Það er kannski komin tími til að henda inn eins og einu bloggi enda hallar sumri og hausta fer, eins og segir í ljóðinu.  Merkilegt hvað þessi sumur eru alltaf skuggalega fljót að líða *andvarp*.  Það þýðir þó ekki neitt að dæsa of mikið yfir því enda haustið frábær tími og svo kemur náttúrulega alltaf aftur sumar…………næsta sumar

 

Einhverjir muna kannski eftir því að ég hafði uppi fögur fyrirheit til sjálfrar mín um að dvelja langdvölum norðan heiða í sumar og aldrei þessu vant stóð ég við gefin loforð.  Grand plön voru einnig uppi um útreiðar, hlaup og fjallgöngur.  Eitthvað minna varð nú úr þeim plönum, aðallega vegna þess að tiltölulega snemma í ferlinu fatlaðist ég og varð því að notast við hækjur um stundarsakir. 

Á þeim tímapunkti höfðu útreiðaplönin þó borið þann árangur að Stóri Brúnn hafði náð að grýta mér svo kirfilega í jörðina að líklega sést ennþá móta fyrir lendingarstaðnum.  Ég slapp þó nokkuð við skaða nema ef frá er talið pínulítið sært stolt og umtalsvert léttara veski þar sem nauðsynlegt var að fjárfesta í nýjum reiðhjálmi eftir ævintýrið og reiðhjálmar, skal ég segja ykkur, eru bara ekki alveg gefins nú til dags.  Til að fyrirbyggja allan misskilning þá er vert að taka fram að flugferð mín af Stóra Brún og dvöl mín á hækjunum eru algerlega ótengdir atburðir.  Ég sá alfarið um það sjálf að koma mér á hækjurnar. 

 

Þrátt fyrir þessa tímabundnu fötlun var nú hægt að brasa eitt og annað skemmtilegt og ber þar líklega hæst keppnin um Svarta sauðinn, sem því sem næst olli sundrung innan fjölskyldunnar og svo náttúrulega að sjálfsögðu hin óborganlega og ógleymanlega Mývatnsferð með þeim stallsystrum Dísu og Fanneyju.  

Ein fjallganga datt svo í hús þegar við Sigga frænka skakklöppuðumst á Súlur um verslunarmannahelgina og verður það að teljast ákveðið afrek af okkar hálfu þar sem samtals vorum við með eina heila löpp en hinar þrjár mismunandi mikið fatlaðar.  Við Sigga erum hins vegar hreystimenni og bitum á jaxlinn eins og sönnum Svertingsstaðakonum sæmir.   

 

En nú er sumarið sem sagt langt komið og dagarnir falla smátt og smátt aftur í gömlu rútínuna.  Þó ekki alveg…………

 

Þessa dagana sveima í kringum Nautastöðina ýmsar stærðir og gerðir af karlmönnum sem virðast eiga það eitt sameiginlegt að hafa með höndum mjög svo karlmannleg störf s.s. að halda á hamri, keyra vörubíla, sulla í steypu og svo náttúrulega má ekki gleyma að með reglubundnu millibili þurfa þeir að “ræða málin” og skyrpa.  Ástæða veru þessara manna er sú að verið er að útbúa gríðarstóra stétt fyrir utan stöðina.  Stétt þessi er svo voldug að eflaust hefur þurft að leggja framkvæmdirnar í umhverfismat og árangur þrotlausrar vinnu þessara manna er sá að undanfarna daga hafa ég, og aðrir starfsmenn, sem á annað borð eru mættir til vinnu, þurft að feta þyrnumstráða braut yfir mótatimbur, fleka, steypujárn og snjóbræðslurör til þess að komast til vinnu.  Það er ekki laust við að maður hafi andað léttar í hvert skipti sem maður komst óskaðaður inn en jafnframt kviðið því að þurfa að brjótast út aftur eftir vinnu.

 

Í morgun dró svo til tíðinda.  Er ég mætti til vinnu stóð tveir af áður nefndum karlmönnum úti og störðu á framkvæmdirnar.  Ég gat ekki séð að nein breyting hefði orðið á fyrirbærinu frá deginum áður og hóf því umsvifalaust að feta mig yfir hina áður nefndu “þyrnumstráðu braut”.  Vannst mér verkið nokkuð vel enda var ég komin í talsverða æfingu í þrautabrautinni og náði ég því útidyrunum á tiltölulega góðum tíma.  Nú er líklega best að geta þess að ákveðnar reglur voru í gildi um það hvernig leyfilegt væri að feta brautina og ekki alveg frjálst að drepa niður fæti hvar sem er.  Það skal því enginn velkjast í vafa með það að talsverða tækni og hæfileika þarf til að komast þessa leið. 

 

Þar sem ég tyllti stórutá hægrifótar milli tveggja snjóbræðsluröra með tölvutöskuna í annari og hina höndina á hurðarhúninum, tilbúin til að taka lokastökkið, drundi í öðrum manninum “Þú kemst ekki inn þarna” og því næst tilkynnti hann, með nokkru stolti í röddinni, “Það á að fara að steypa”.  Það verður að viðurkennast að ég deildi ekki þessum spenningi með manninum og ef ég á að vera algerlega hreinskilin þá hvæsti ég eitthvað velvalið meðan ég barðist við að komast heilu og höldnu út úr þrautabrautinni til þess að leita mér að nýrri inngönguleið inn í húsið.   Mér fannst nefnilega að maðurinn hefði vel mátt nefna þetta við mig örlítið fyrr, til dæmis áður en ég lagði í þautagönguna að útidyrunum………..

 

Upp úr hádeginu var svo búið að dæla umtalsvert mörgum rúmmetrum af steypu á hlaðið sem enginn kemst nú yfir nema fuglinn fljúgandi.  Til að komast út þurfti ég að skríða í gegnum 70 cm op sem alla jafna er ætlað fyrir köfnunarefniskúta.  Ég bíð því spennt eftir að sjá hvaða þrautir verða lagðar fyrir mig á morgunn og jafnframt mun ég fara þess á leit við Bændasamtökin að þau greiði mér áhættuþóknun og bónus fyrir einlægan ásetning minn til þess að komast til og frá vinnu.  Ég bíð líka spennt að sjá hvort einhverjir örlítið umfangsmeiri samstarfsmenn mínir mæti til vinnu á morgun.  Tilhugsunin um að sjá þá reyna að smjúga í gegnum kútagatið kallar fram minningu um sögu af Bangsimon sem festist í tréinu hjá Kaniku....................

Lifið heil