Ég get byrjað á því að gleðja ykkur með því að nú er hægt að ganga nokkuð öruggum og þurrum fótum til og frá vinnu.  ÉG er því úr mestu lífshættunni í bili og get haldið ótrauð áfram að bægslast um Nautastöðina og helsta nágrenni.  Það ætti líka farið að vera nokkuð óhætt fyrir vinnufélaga mína að láta sjá sig á svæðinu.  Ég er nefnilega orðin hundleið á að tala við sjálfa mig og drepa flugurnar sem eru minn eini félagsskapur á skrifstofunni þessa dagana. 

Í leiðindum mínum, seinnipart dagsins, datt mér í hug að þetta væri kjörinn tími til að framkvæma hið mjög svo þarfa verk að laga til í inboxinu í tölvupóstinum mínum.  Það kom nú þó ekki eingöngu til af einskærum metnaði og dugnaði af minni hálfur heldur datt mér í hug að sífellt frost og hrun póstforritsins gæti mögulega stafað af þeim þúsundum (já þarna á raunverulega að standa þúsundum) tölvupósta, af öllum stærðum og gerðum, sem þar var að finna.  Bretti ég því upp ermar, smellti nokkrum góðum smellum á play-lista á Youtube og hófst handa.  Verkefnið reyndist í fyrstu nákvæmlega jafn ömurlega leiðinlegt og mig hafði grunað en ég lét ekki deigan síga og söng hástöfum með Eminem of fleiri snjöllum tónlistarmönnum meðan ég plægði í gegnum misjafnlega merkilegar póstsendingar og furðaði mig með sjálfri mér á því hvers vegna í ósköpunum ég hafði séð ástæðu til að geyma dramatískar orðsendingar eins og “osturinn er komin” eða “viljið þið passa að læsa útidyrunum ef þið eru síðasti maður út”.

Í kringum 18 febrúar 2010 dró þó til tíðinda í pósthólfinu enda rakst ég þar á pósta sem skrifaðir höfðu verið í kringum “stóra kaffimálið” sem upp kom í Hvannahúsinu. 

Stóra kaffimálið olli einmitt nokkur uppþoti á sínum tíma enda um grafalvarlegt mál að ræða.  Áður en lengra er haldið er rétt að upplýsa lesendur um það að ég er ákaflega kaffiþyrst kona og þarfnast nokkuð stöðugs framboðs af kaffi til að komast í gegnum normal vinnudag..  Einhverjir myndu jafnvel vilja halda því fram að kaffi, eða öllu heldur, skortur á kaffi, kæmi niður á minni, annars dagfarsprúðu persónu þó ég vilji kannski ekki alveg taka svo djúpt í árinni.  Það er líka vert að minna, á þessu stigi málsins, á þá óskráðu reglu sem gildir í sameiginlegum kaffistofum og gerir ráð fyrir að sá eða sú sem klárar kaffið úr könnunni, hellir að sjálfsögðu upp á meira.

Nokkur misbrestur virtist vera á því að menn virtu þessa reglu á sameiginlegri kaffistofu í Hvannahúsinu og varð ég eðlilega vör við það þar sem ég fór allnokkrar ferðir á dag til að fylla á bollann minn.  Óneytanlega lágu nokkrir undir grun um en aldrei gat ég þó staðið nokkurn mann að verki fyrr en að dag nokkurn dró til tíðinda og varð það kveikjan að eftirfarandi tölvupósti sem ég sendi á “starfsmenn hússins”

Að gefnu tilefni tel ég nauðsynlegt að árétta það að kaffið hellir ekki upp á sig sjálft.  Kaffikönnurnar eru ekki þeim töframætti búnar búnar að í þeim birtist kaffi fyrir einskæra galdra.  Það er því fullkomlega óskiljanlegt í alla staði að fullorðið fólk geti ekki sýnt þá lámarks tillitsemi að hella upp á kaffi  ef þeim verður á að klára úr könnunni.  Síðast í gær horfði ég upp á veltilhafðan miðaldra karlmann klára kaffið og laumast svo flóttalegur út kaffistofunni í þeirri von að enginn hefði tekið eftir.   Undrun mín var slík að ég hafði ekki einu sinni rænu á að skammast yfir því, þau mistök mun ég hins vegar ekki gera aftur.   
Þetta er ekki mjög flókið.  Meira að segja konur geta hellt upp á kaffi svo að veltilhafðir heldri menn hljóta nú að ráða við þetta enda er kaffikannan ekki mjög hættulegt fyrirbæri.
Mér þætti því vænt um að sá sem klárar kaffið ANDSKOTIST TIL AÐ HELLA UPP Á HELVÍTIS KÖNNUNA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Af einhverjum ástæðum olli þessi póstur nokkrum titringi og ekki laust við að ég yrði vör við að menn tækju stóran sveig ef þeir urðu fyrir því að mæta mér á ganginum og einn maður sá ástæðu til að tilkynna mér, einn morguninn, með hálfgerðum hræðslutón í röddinni “að það væri sko til nóg nýlagað kaffi uppi”.  

Allt þetta rifjaðist nú upp um leið og ég pældi í gegnum þrifin á pósthólfinu.  Jafnframt komu í ljós nokkrir svarpóstar sem t.d. innihéldu leiðbeiningar um hvernig bjarga ætti sér úr vandræðum á kaffistofunni eins og t.d. þessi

Vil benda á eina leið:

1.   hlustið vel

2.   kíkið niður á bílaplan

3.   hlustið aftur

4.   hellið í snatri í bollann (með loki)

5.   hlustið – enginn að koma (samt hætta á að mæta Gunnfríði á ganginum)

6.   út á svalir og niður (brunastigann)

Ekki skrítið að sagt sé, að kaffi sé hættulegt

Einnig bárust vísur:

Gamminn lætur Gunnfríður   

geisa um sali víða.

Tiplar um og tröllríður

húsum út af miðaldra kalli

Nú er ég flutt úr Hvannahúsinu og, í dag, læddist óneytanlega að mér sá grunur að mögulega hefði húsfélag Hvannahússins gert samning við Bændasamtökin um að koma mér á brott úr húsinu.  

Á Nautastöðinni er líka sjálfvirk kaffivél....... Tilviljun??????

Jæja gott fólk, ég er náttúrulega engan vegin að standa mig í blogginu þrátt fyrir öll fögur loforð sem gefin hafa veri um hið gagnstæða.  Ég þykist nú samt geta afsakað þetta að einhverju leiti með því að ég hafi haft óvenju mikið að gera upp á síðkastið en auðvitað er það léleg afsökun.  Eiginlega er það bara engin afsökun því auðvitað segir það manni bara það að ég nýti ekki þessa 24 tíma í sólarhringnum sem skyldi.  Maður verður því líklega að herða sig.

Annars lauk "sumarfríinu" um leið og páskunum og þá varð fjandinn laus.  Ekki laust við að smá panikk gripi um sig hjá undirritaðri enda virtist verkefnalisti hvers dags alls ekki rúmast innan þessara áðurnefndu tuttuguogfjögurra tíma sem manni eru úthlutaðir í hverjum sólarhring.  Einhvernvegin hafðist þetta þó og auk þess taka reiðpróf, frumtamningapróf og taka þátt í Skeifudegi.  Brúnn lét af óspektunum rétt svo nógu lengi til þess að við gætum tekið frumtamningaprófið tiltölulega skammlaust en að sjálfsögðu stóð Litli-Rauður sig eins og hetja og lönduðum við að lokum 4 sæti í keppninni um Gunnarsbikarinn.  Vorum við bæði ákaflega stolt af frammistöðu okkar enda ekki svo ýkja langt síðan við háðum frumraun okkar á keppnisvellinum, bæði tvö skjálfandi á beinunum.

En nú eru hross komin í frí norður í land enda komin tími á að sinna nautgripum og hugsanlega sauðfé í hjáverkum.  Kúaskoðanir eru á dagskrá bæði í Skagafirði og Eyjafirði og að þeim loknum ætla ég að taka smá sauðburðarfrí og skella mér heim á ættaróðalið.  Ég á þar von á þrílembingum úr henni Botnu minni og vissara að vera sjálf á staðnum til ljósmóðurstarfa enda væri Hákon bróðir vís með að klúðra þessu algerlega

Síðan standa flutningar fyrir dyrum þar sem ég hef hug á að færa mig upp úr holunni Hvanneyri og heldur lengra upp í sveit enda sollurinn hér í þéttbýlinu engin staður fyrir saklausa sveitastúlku eins og mig.  Sumarið er svo á næsta leiti og verður því eftir fremsta megni eytt norðan heiða þar sem fjöllin eru fallegri, grasið grænna og veðrið betra en nokkurs staðar annars staðar.

Jeyjjjj!!!!!

Skelli hér inn að lokum mynd af okkur Litla-Rauð á Skeifudaginn.  Vek sérstaka athygli á töktunum hjá Reyni þar sem hann veitir okkur stuðning við að komast yfir hindrunina

.............og henda inn nokkrum línum þar sem ég er að bíða eftir að keyrsla klárist.  Já góðir hálsar, ég er ennþá að vinna klukkan 23:45 á sunnudagskvöldi og get því sagt með sanni að vinnuvikurnar nái saman hjá mér. 

Kom aftur úr "sumarfríi" á þriðjudaginn og þar með varð allt vitlaust.  Því á ég nú bágt með að trúa því að fyrir viku síðan hafi ég ennþá verið í fríi.  Það hlýtur bara að vera liðinn lengri tími.  Allavegana þá er nóg að gera á öllum vígstöðvum.   Það útskýrir líka þessa blogglausu daga sem liði hafa.

Þetta verður því stutt og laggott að þessu sinni ég verð nú að fara að sofa á einhverjum tímapunkti þar sem áætlað er að taka hlaup í fyrramálið, ef veður leyfir.  Veðrið hefur nefnilega ekki leyft neina stórbrotna útivist upp á síðkastið.  Fór í afmæli til Bebbu í gærkveldi sem haldið var á barnum.  Þemað var 80´og fóru menn "all out" í búningavali.  Til að gera langa sögu stutta þá braust ég heim af barnum rúmlega eitt í nótt í grenjandi rigningu og hífandi roki.  Kom heim eins og hundur af sundi en þó skal geta þess að 80´hárgreiðslan hafði einna minnst látið á sjá og get ég því með sanni mælt með "Control Extra hold hairspray" sem fæst í apótekinu í Borgarnesi.  Það er svo sannarlega "extra hold" en þó er "brushes out with ease" staðhæfingin sem stendur á brúsanum helber uppspuni þar sem massívan hárþvott þurfti til að koma hárlubbanum í eðlilega stöðu aftur.

 Nú hvað annað.  Útreiðar og tamningar ganga svona og svona.  Rauður er sami ljúflingurinn og alltaf en Brúnn er með eilífðar skæting og hefur tekið upp þá aðferð að bíta í fætur knapans þegar hann er ekki sammála þeim áætlunum sem lagt er upp með.  ÉG skarta því nokkrum skrautlegum marblettum á fótleggjunum þessa dagana.   Að samráði við yfirmanninn hafa nú verið boðaðar hertar aðgerðir í samskiptum við Brún.  Það styttist í próf og meðan við Rauður erum að verða nokkuð örugg með okkur fyrir knapamerkjaprófið þá gæti orðið spennandi að sjá hvort við Brúnn náum að stilla saman strengi okkar fyrir frumtamningaprófið .

Tími til stefnu er reyndar ekki svo mikill eða rétt rúm vika og sú vika er þéttskipuð.  Reykjavík á morgun og Skagafjörður á þriðjudag og miðvikudag og þá er nú bara næstum komin helgi.  Það er því líklega best að anda djúpt, setja undir sig höfuðið og taka þetta á ferðinni bara.........Eða hvað?

/GEH 

Það  

Sjálfskipaðir fésbókarútlegð minni er hér með lokið, í bili að minnsta kosti.  Ég hef þó bara farið einu sinni inn á fésið í dag, gagngert til að skoða myndirnar sem móðir mín setti inn af honum Blesa mínum en eins og flestir af mínum nánustu vinum og kunningjum vita þá lenti hann Blesi minn litli í hræðilegum hremmingum síðastliðið haust og gerðist í kjölfarið einn albesti viðskiptavinur dýralækna á Eyjafjarðarsvæðinu.  Hann Blesi minn er nú sem sagt risin úr öskunni eins og Fönix forðum (sem var nú reyndar einhvers konar fugl en ekki hestur) öflugri og myndarlegri en nokkru sinni fyrir.  Eftir stendur (karlmannlegt) ör á hægri afturfæti en slíkt ku vera vel þekkt á öðrum frægum gæðingum á Íslandi. ( á myndunum hér má sjá hann Blesa minn hraustan og sprækan nú í lok mars og hið karlmannlega ör)

Það var þó ekki meiningin að skrifa hér langan pistil um húsdýr en fyrst ég er byrjuð á annað borð þá get ég alveg eins haldið áfram enda ekki alveg tíðindalaust á þeim vígstöðvum.  Það bar nefnilega til hér um daginn að hún Litla-Botna (Móa) mín lagðist niður og dó drottni sínum.  Telja fróðir menn víst að það hafi verið langvarandi aðskilnaður við eiganda sinn sem fór með hana litla skinnið.  Botna eldri (hér að neðan) virðist þó hafa gert ráð fyrir áföllum af þessu tagi seint á síðasta ári, þar sem fósturtalning leiddi í ljós að hún er kind eigi einsömul heldur gott betur og fari fram sem horfir þá mun hún bera þrem lömbum í vor.  Þetta voru að sjálfsögðu hin ákjósanlegustu tíðindi fyrir eigandann (mig) enda geta ekki margir fjárbændur státað af þeirri frábæru frjósemi að eiga von á þremur lömbum á kind í vor.  Þetta eru einnig ákjósanleg tíðindi fyrir Botnu eldri þar sem hún er ákaflega hlynt hverskonar sérmeðferðum og finnst sjálfasagður hlutur að henni séu færar lúkur af byggi, brauðbiti eða eitthvað annað gómsætt þegar menn koma í fjárhúsin og alveg bókað mál að væntanleg þrílembingavon mun síður en svo draga úr slíkum aukabitum. 

Nú annar er allt meinhægt á öðrum vígstöðvum.  Þeir Litli-Rauður og Stóri-Brúnn stunda æfingar af kappi.  Reynar er nú svo þessa dagana að Litli-Rauður er mun kappsamari en Stóri-Brúnn þessa dagana og brokkar eins og engill (hvernig svo sem það er nú) í stóra og litla hringi, stekkur hindranir og bætir í yfirferðina á tölti með hverjum deginum.  Litla-Jörp er eftir sem áður dyggur stuðningsmaður við tamningarnar og tekur öllum fíflagangi í Stóra-Brún með jafnaðargeði (eða því sem næst).

Það er nú eiginlega ekki hægt að blogga án þess að minnast á veðrið en það hefur verið einstaklega ömurlegt síðastliðna daga með tilheyrandi geðvonsku undirritaðrar.  Hér brast á fyrir nokkrum dögum hið hefðbundna Borgfirska vetrarveður með norðaustanroki og brunagaddi svo varla er hundi út sigandi.  Okkar ágæta veðurstöð, sem staðsett er í miðju Hvanneyrarstaðar, lýgur sem aldrei fyrr með veðurlýsingum sem hljóma upp á hámark tveggja stiga frost og 8 m/sek sem er, eins og áður sagði, HELVÍTIS LYGI!!!  Í geðvonsku minni og einlægum ásetningi að láta veðrið ekki stjórna mér, stundaði ég því útreiðar úti í morgun og kom heim tveim tímum seinna frost og vindþurrkuð á við góðan skerpukjötsbita

Ég hef reyndar lengi velt fyrir mér staðsetningu veðurstöðvarinnar á Hvanneyri.  Eftir miklar vangaveltur og geðvonsku yfir ónákvæmum veðurlýsingum og spám hef ég komist að þeirri niðurstöðu að í raun og veru sé staðsetning veðurstöðvarinnar ákaflega strategísk og raunverulegur tilgangur stöðvarinnar sé ekki að útvarpa sönnum veðurlýsingum heldur að viðhalda byggð á Eyrinni.  Þannig er nefnilega mál með vöxtum að Hvanneyri er landfræðilega staðsett á þann hátt að sólskini fylgir norðanátt en öllum hlýrri vindáttum fylgir rigning.  Hér er því aldrei almennilega hlýtt.  Það er því lán í óláni að stór hluti íbúa Hvanneyrar verða lítið varir við kuldann.  Menn keyra á hverjum degi í vinnuna, keyra börnin sín í leikskólann og keyra í kaffi til nágrannans.  Og jú víst er veðrið fallegt út um bílgluggann, með miðstöðina í botni.   Garðurinn og þar með útigrillið er í skjóli sunnan við hús sem er ákaflega heppilegt því útivist staðarbúa fellst mestmegnis í garðvinnu og grillveislum þar sem nágrannar geta rætt veðurblíðuna sunnan við hús yfir limgerðið og jú það er vissulega staðfest af veðurstöðinni góðu sem staðsett er í góðu skjóli í hjarta Hvanneyrarstaðar.  Við hin sem stundum útivist sem krefst meira rýmis en gert er ráð fyrir í einum garði eða ætlumst til að geta farið út að hlaupa eða hjóla með reglulegu millibili getum gert annað af tvennu.  Klætt okkur vel og bitið á jaxlinn eða flutt................  Ég hallast að því að ég þurfi að flytja

/GEH